50 lat Finna

źródło: The Finn Manual

Finn zaprojektowany przez Rickarda Sarbiego po raz pierwszy został wybrany na Olimpiadę w 1952 roku w Helsinkach. Konkurs projektów został zorganizowany przez Fińskie Władze Olimpijskie, aby znaleźć odpowiednią łódkę dla klasy jednoosobowej i po wielu testach różnych projektów, Finn stał się jednoosobową łódką olimpijską.

W pierwszym okresie klasy Finn, żeglowano łódkami z bardzo sztywnym i ciężkim masztem oraz klinem umieszczonym na froncie masztu do utrzymywania bomu w pozycji dolnej. Łódki bez nowoczesnego wyposażenia występującego w dzisiejszych Finnach, takiego jak wózek szotowy czy pasy balastowe, były bardzo trudne do żeglowania i wymagały brutalnej siły i dużej wytrzymałości. Dopiero Duńczyk Paul Elvstrom wprowadził giętkie maszty z pełniejszymi żaglami. Żagle były wypłaszczane w kursach na wiatr poprzez ugięcie masztu, podczas gdy na kursach z wiatrem zachowywały swój pełny kształt. Wprowadził on również klasyczną pozycję „W” w czasie balastowania, która jest wciąż powszechnie stosowana do dzisiaj.

Gold Cup, jest Mistrzostwami Świata w klasie, po raz pierwszy został rozegrany w roku 1956 w Burnham-on-Crouch z udziałem 45 zawodników. Największą liczbę zawodników w historii mistrzostw osiągnięto w roku 1970 w Cascais w Portugalii, kiedy Jorg Bruder z Brazylii wygrał zawody spośród floty 180 finnistów. Pierwsze mistrzostwa Europy, odbyły się w roku 1956 w Holandii. Mistrzostwa Europy Juniorów rozgrywane są od roku 1967 a Mistrzostwa Świata Mastersów od 1970.

Aby szukać zainteresowania Finnem na całym świecie w roku 1955 w Brukseli zawiązano Międzynarodowy Związek Klasy Finn, który rozwinął się w organizację o najwyższym profilu. Organizacja ta pewnie lokuje klasę Finna w centrum światowego żeglarstwa.

Pierwotnie Finn został zbudowany z drewna. Wielu opierało się wprowadzeniu GRP, ale ostatecznie w roku 1961 po wielu dyskusjach Finny zbudowane z GRP zostały dopuszczone do rywalizacji w Mistrzostwach. Obawy wzrosły, kiedy zajęły one najwyższe trzy lokaty i wiele osób myślało, że ich drewniane Finny są przestarzałe. Jednak drewniane Finny wróciły na scenę, kiedy Hubert Raudaschl wygrał w roku 1964 Mistrzostwa Świata na drewnianym Finnie, zbudowanym w sposób chałupniczy. W roku 1966 jego drewniane łódki uplasowały się na miejscu pierwszym i drugim.

Aluminiowe maszty zostały zastosowane po raz pierwszy na Igrzyskach Olimpijskich w roku 1972 i krótko po tym zostały szeroko rozpowszechnione, pomimo znacznego oporu. Wkrótce udowodniły, że są lepsze niż stare maszty drewniane i były używane w połączeniu żaglami firm Hyde i North. Łódki z podwójną podłogą zostały dopuszczone po raz pierwszy w roku 1974, kiedy angielski budowniczy Peter Taylor wykorzystał ich zaletę. Finny Taylora zbudowane z GRP i z podwójną podłogą finiszowały w Mistrzostwach Świata w roku 1976 na miejscu pierwszym, drugim i czwartym i wykazały szczególną prędkość w żegludze fordewindem.

Razem z wprowadzeniem nowoczesnych masztów aluminiowych a obecnie masztów w włókna węglowego, które wspierają szerszy zakres wagi sterników, Finn stał się łatwiejszy do żeglowania i bardziej dostępny dla szerokiego zakresu sterników ważących od 76 kg w górę. To wszystko, razem ze zmianami przepisów i nowoczesnym wyposażeniem takim jak wózek szotów, pracujący w pełnym zakresie długości, ułożyskowane bloczki lin kontrolnych, poduszki balastowe na burtach lub bloczki z zapadką otworzyło klasę tym ludziom, dla których w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych pływanie Finnem w silnym wietrze było niemożliwe. Stworzyło to klasę opartą bardziej na współzawodnictwie a mniej na tężyźnie fizycznej.

W późnych latach siedemdziesiątych kadłuby amerykańskiego Vanquarda prowadzone przez byłych żeglarzy klasy Laser, zdominowały scenę międzynarodową. Kształt Vanquarda jest zwężony na swojej długości, ma cienki dziób wspomagający osiągi na wiatr i szeroką poprzecznicę wspomagającą wczesne wchodzenie w ślizg. Kadłub Vanquarda razem z masztem Needlespar 3M i żaglem North stały się standardem na wiele lat. W połowie lat dziewięćdziesiątych trend zmienił się w kierunku wysoko wyrafinowanych i dobrze przemyślanych, nowoczesnych kadłubów (w szczególności zbudowanych przez Devoti).

Wraz z zastosowaniem węglowych masztów posiadających znacznie zmniejszoną wagę w porównaniu do starych metalowych masztów, Finniści mają szansę wyboru producenta masztów.